Αφετηρία αυτού του μικρού δοκιμίου (του οποίου ο τίτλος αποτελεί, βεβαίως, ένα νεύμα συνενοχής στον Ευγένιο Σύη) είναι μια γραπτή απάντηση, το καλοκαίρι του 2012 -την οποία μου ζήτησε ο Πολ Αριές, αρχισυντάκτης της επιθεώρησης Les Zindigne\'(e)s- σε μια επιστολή του Φλοριάν Γκυγί (Florian Gulli), καθηγητή φιλοσοφίας στη Μπεζανσόν και στελέχους του Κομμουνιστικού Κόμματος και του Μετώπου της Αριστεράς. Στη μακροσκελή εκείνη επιστολή, που τη χαρακτηρίζει μια παραδειγματικά κριτική αυστηρότητα και μια διανοητική εντιμότητα, ο Φλοριάν Γκυγί (ενώ συμφωνούσε σε πολλά σημεία με την κριτική μου στον πολιτισμικό φιλελευθερισμό και στις μυθολογίες της απεριόριστης ανάπτυξης), τελικά, ένιωθε έκπληξη για την επίμονη άρνησή μου να καλέσω τους "κανονικούς ανθρώπους" (Όργουελ), με την αυξανόμενη αγανάκτηση, να παλέψουν υπό την αποκλειστική αιγίδα της "αριστεράς" εναντίον μιας κοινωνίας όλο και πιο ανήθικης, άνισης και αλλοτριωτικής -μιας κοινωνίας της οποίας οι πιο συνεπείς υποστηρικτές Παραδέχονται πως δεν μπορεί να βρει το ψυχολογικό της πρότυπο παρά μόνο μέσα στην "πλεονεξία" (Μίλτον Φρίντμαν) και στον "ορθολογικό εγωισμό" (Άυν Ραντ).